Suprise suprise!!!

Lieve allemaal,

Geheel tegen onze verwachting in dan toch nog maar nog weer even een blog. Eerlijk gezegd schiet het er een beetje bij in de laatste tijd. Maar we slepen ons nog maar weer even achter de laptop om toch nog maar het een en ander op papier te zetten.

Inmiddels is onze stage in het ziekenhuis afgelopen. We richten ons nu helemaal op de meesterproef, het ‘gevreesde’ en aan de andere kant ‘gevierde’ eind van de opleiding. Het ligt er maar aan hoe het bekeken wordt. We doen onderzoek in het Gushegu District naar hoe ouders en verzorgers ondervoeding zien, of ze het herkennen en zodra ze dat doen waarom er pas in het kritieke stadium naar medische/professionele hulp gezocht wordt. Met de resultaten die uit ons onderzoek naar voren gaan komen wil Project Share het educatie programma specificeren om zo een volgende stap te doen in het voorkomen van ondervoeding. Zo klinkt het als een hele mond vol en dat is het ook. Vandaag zijn we gestart met de interviews in het eerste dorp. Het is de bedoeling dat we in totaal in drie dorpen interviews gaan houden.
Het stage lopen in het ziekenhuis is nu dus echt voorbij en we moeten allebei eerlijk zeggen dat we dat toch best wel missen. Het werk, de contacten met de collega’s, de ervaring die we er op deden. Gelukkig is het ziekenhuis op nog geen 15 minuten fietsen van ons huis. Met andere woorden, we lopen nog regelmatig door de gangen van het ziekenhuis. Ook zullen we daar begin april nog een eindpresentatie verzorgen over de ervaringen die wij hebben opgedaan en over de sterke punten en zwakke punten van het ziekenhuis.

Vorige week vrijdag zijn we met een groot deel van het Project Share team (de verpleegkundigen) op pad geweest om voorlichting te geven in twee dorpen en om de kinderen daar te screenen op ondervoeding. Het was de eerste keer dat we op die manier aan community health care deden en we moeten zeggen dat het erg bijzonder was. Na eerst ruim een half uur te hebben gefietst, ver de bush in, kwamen we in het eerste dorp, Salaa, aan. Nadat we de chief hadden begroet en met een stalen gezicht een stukje colaboon hadden gegeten, die zijn erg bitter namelijk, konden we aan de slag. De vrouwen en kinderen werden allemaal op bankjes onder de boom gezet. We begonnen met het screenen van de kinderen. Dit doen we door middel van wegen en door het meten van de omvang van de bovenarm. Het gewicht alleen is niet betrouwbaar genoeg, een kind kan namelijk ook gewoon wat te licht zijn. Als de omvang van de bovenarm onder een bepaalde grens zit zijn kinderen ondervoed. Door het screenen zijn we in dit dorp zeven kinderen tegengekomen die tot de risicogroep behoren. Door specifiekere voorlichting of doorwijzen naar het Nutrition Centre zullen deze kinderen weer helemaal opknappen hopen we. Na het screenen hebben we voorlichting gegeven over het geven van borstvoeding en het bijvoeden kinderen 6 maanden oud zijn. De vrouwen zaten allemaal klaar en de mannen werden allemaal van de farm gehaald om ook naar de voorlichting te luisteren. Zij spelen namelijk een grote rol in de voedselvoorziening en daarom is het belangrijk ook hen in dit proces te betrekken. In het tweede dorp, Sampibiga, ging het op dezelfde manier. We vonden het erg bijzonder dat de dorpsbewoners de informatie goed op leken te nemen. Het was ook erg mooi om te zien de chiefs en de oudsten van de dorpen deze voorlichtingsacties ondersteunen en hoe blij zij zijn dat wij er aandacht voor hebben. Op de terugreis hebben we een safari per fiets gedaan, althans Nienke. Ze had wat afleiding nodig om de barre tocht door de bush terug naar Gushegu, nog steeds bush, opnieuw af te kunnen leggen. Ze zag leeuwen rondrennen, luipaarden van boom naar boom springen en in de verte een kudde olifanten achter een bosje bomen staan. Ik zag er wat minder van, vooral bomen, maar om Nienke geen slecht gevoel te geven ging ik maar even in de belevingswereld van Nienke mee.

Voor de rest gaan de dingen zijn gangetje. We beginnen ons steeds meer te realiseren dat ons Afrika avontuur op zijn eind begint te lopen. Althans, nog ruim anderhalve maand te gaan maar de tijd vliegt echt. We realiseren ons ook dat we nog meer moeten proberen te genieten hier want voor we het weten zijn we weer terug in het koude kikkerlandje.

Nienke is trouwens een beetje ziek. Als we Nienke moeten geloven is ze vreselijk ziek. Ze is verkouden. Om Nienke even te citeren: ‘ik ben zo ziek en Femke is een slechte husband. Ik wil slapen maar daar moet femke ook voor in de kamer zijn maar zij wil per se eerst deze blog afmaken. En ik ben moe, verbrand en ziekig dus ik heb mijn slaap zo hard nodig…’ Arme Nienke. Rachel en ik zijn het klagen ondertussen een beetje zat dus we hebben Nienke een limiet gegeven. Ze mag drie keer per dag 10 seconden klagen. Vanavond heeft ze een nieuw record gevestigd, na 7 seconden was ze al klaar met klagen.

En we hebben net een weekendje Tamale achter de rug. We moesten daar weer heen voor de maandelijkse boodschappen. We komen nu in een periode van dingen voor de laatste keer doen en dat was ook zo met boodschappen doen in Tamale. Maar we zijn blij dat we nu weer lekker thuis zijn in Gushegu.

We hebben van veel mensen gehoord dat ze geld willen geven of hebben gegeven voor het nutrition centre. We zijn hier echt heel erg blij mee! Heb je van ons geen mail ontvangen maar wil je wel wat meer weten over het nutrition centre en waarom we geld nodig hebben dan kun je kijken op de site. www.projectshareghana.org . Bijdragen kunnen worden overgemaakt aan Stichting Project Share Nederland. Rabobank 15.25.56.281 in Leiden ovv Voedingscentrum. Voor de vrouwen/moeders onder ons. Gisteren was Nienke in het voedingcentrum toen er een kindje kwam van zeven maanden oud. Normaal gesproken zijn deze lekker mollig en hebben ze veel babyvet.. dit baby’tje was nog geen 6 pond! Om precies te zijn 2.7 kilo. Voor deze kindjes doen we het allemaal!

Verder hebben we als kerk nu ook contact met jongeren van een locale middelbare school. Nu blijkt dat hier jongeren worden aangevallen door kwade geesten. Afgelopen zondag zouden we met de jongeren gaan bidden om God te vragen deze geesten weg te sturen maar helaas bleek er geen toestemming te worden gegeven waardoor het is afgelast. Daarom zijn we nu van afstand aan het bidden voor dit probleem en we willen jullie vragen daar ook voor te bidden. Het is voor de jongeren en ouderen hier niet makkelijk om christen te zijn in een gebied waar bijna iedereen moslim is dus gebed is voor deze mensen van harte welkom!

Nou, dit was de update weer voor nu!

Heel veel liefs van ons