Holiday Nurses

Hierbij dan weer een teken van leven uit het warme Ghana.

We alweer een week terug van onze vakantie en rollen alweer lekker in onze bezigheden voor school.

Vakantie? Ja, vakantie. We zijn twee weekjes met Inge en Irene door Ghana heen gereisd. We zullen jullie in een vogelvlucht laten meegenieten van onze avonturen. De reis begon op zondagochtend 23 januari om 3:00uur. We hebben die dag 21 uur gereisd en waren dan ook erg moe maar wel voldaan toen we ‘s nachts in Cape Coast bij het guesthouse Inge en Irene uit hun bed konden bellen. We hadden de reis van het noorden naar het zuiden in 1 dag gemaakt. Toen we ‘s ochtends wakker werden door het geluid van de zee was de vakantie echt begonnen. We hebben lekker een paar dagen aan het strand doorgebracht. Geholpen met het binnen halen van de visnetten en veel leuke contacten met de locals gehad. Woensdags reisden we naar een resort om de anderen ook nog even te meeten en de verjaardagen van Femke en Lize te vieren. Hier hebben we een nacht in een tentje op het strand doorgebracht. Weer een hele nieuwe ervaring. Donderdags zijn we naar het zuidelijkste puntje van Ghana gereisd. Dit was nog een hele tour, helemaal door de bush, in een tro-tro met een beschonken medereiziger, de Tro-Tro die bleef steken in de modder en Femke die haar telefoon kwijt raakte. Ons doel was om in het lighthouse te gaan slapen maar helaas bleek dit niet meer mogelijk te zijn. Toen kwamen we in een eco-lodge terecht. Juist, het woord zegt het al. Geen elektriciteit, geen stromend water even helemaal back to basic. Maar Femke vond dat de zee maakte een hoop goed maakte, Nienke had dit niet nodig om hier van te kunnen genieten. Zeker toen we vrijdagochtend op stonden en een prachtig uitzicht hadden vanuit onze idyllische cottage. ’s Middags zijn we naar het volgende ‘avontuurlijke’ plekje gegaan, althans dat was de bedoeling. Irene wilde graag in bomen slapen. Nou, dan doen we dat natuurlijk. Helaas waren de boomhutten al bezet en konden we in een vrij luxe huisje, wederom aan het strand. Hier hebben we twee nachten doorgebracht. Beetje uitgerust, want ja, dat reizen kost een hoop energie. Vervolgens zijn we naar Accra gegaan. Het eerste plan was om per Tro-Tro te gaan maar toen we een luxe VIP bus voor ons neus zagen staan was de keus snel gemaakt om daar de trip maar mee te gaan maken. We moeten wel eerlijk toegeven dat het een beetje ongemakkelijk voelde om met zo’n bus door de dorpjes te rijden, maar erg comfortabel was het wel. Eindelijk gewoon een zitplek voor je alleen, zonder hem met drie andere te moeten delen.

In Accra kwamen we in groot shoppingscentrum terecht waar ze werkelijk waar alles verkochten. Althans, bijna alles. Tot Nienke’s grote verbazing is daar zelfs een snoepwinkel: iStore. Ook dit was weer even wennen na bijna vier maanden alleen Gushegu en Tamale te hebben gezien. Zelfs Tamale is dan een klein dorp. We hebben ons hier even op en top westers gedragen. Naar de gameafdeling geweest voor Nienke en Inge, bioscoopje gepakt, de supermarkt vol verbazing drie keer rond gelopen etc. Maandagmiddag zijn we naar de Volta Region gegaan. Na een lange busrit kwamen we in Hohoe (uitspraak: hoihoi) aan. We zaten net in de taxi toen het begon te gieten van de regen. Hoewel we uitkeken naar de eerste regenbui sinds maanden kwam het toch op het verkeerde moment, de klep van de taxi kon namelijk niet dicht waardoor alles natregende. Gelukkig zijn we niet van suiker en konden we ook dat aan.
Dinsdag zijn Inge, Irene en Nienke op pad gegaan naar de watervallen en de hoogste berg van Ghana. Femke besloot een dagje in het guesthouse te blijven vanwege haar lichamelijke gesteldheid. (diarree… again……)De dag erna zijn we het Volta meer overgestoken wat nog een hele belevenis was. Onze Brad Pitt (reisgids) vertelde ons dat er een ferry was maar wederom werd bewezen dat je dat maar niet te veel moet vertrouwen. De ferry ging namelijk niet. Na wat onderhandelen, zielig kijken, heel veel glimlachen en zwaaien naar de dorpelingen hadden we geregeld dat we in een klein vissersbootje het eerste deel van de reis konden gaan afleggen. De boot liep weliswaar onder water waardoor er iemand mee moest om de boot leeg te scheppen maar na twee uur wachten konden we de eerste oversteek gaan maken. Een uur later hadden we het boottochtje overleefd en begon het volgende onderdeel van het avontuur, een auto regelen naar het eerstvolgende dorp. Er stond een taxiklaar maar we wilden proberen nog comfortabeler te reizen dus probeerden we een pick-up te charteren. Deze bleek van de government te zijn en hun shift was net begonnen, vraag ons niet wat voor shift maar het kwam er in ieder geval op neer dat we niet mee konden rijden. Gelukkig stond daar een taxi waar we achteraf veels te veel geld voor hebben betaald maar we kwamen in het dorpje aan. Daar was de tro-tro om het volgende deel van de reis af te gaan leggen snel gevonden maar er bleken nog geen andere reizigers te zijn wat dus betekend dat je net zo lang kan gaan wachten tot alle kaartjes zijn verkocht. Eerder zal hij niet gaan rijden. Maar de driver verwachtte wel met 5 minuten te kunnen vertrekken. Small time, small time. Kan alle kanten op. Gelukkig kwam daar een gigantisch geschenk aan: de pick up van het lokale ziekenhuisje die ons wel mee wilde nemen. We werden met zn vieren op een achterbankje gepropt maar we konden in ieder geval weer verder rijden. Met hoge snelheid scheurden we over de wegen, onderweg nog een geitje aangereden maar dat hebben we maar onder het kopje: ‘ach, hebben ze vanavond weer vlees’ gedaan. We kwamen vrij snel bij de volgende ferry aan, die wel bleek te varen. Na veilig de overkant te hebben bereikt, werden we in een stadje gedropt waar we snel een tro-tro konden nemen naar Kumasi. Na daar een nacht te hebben doorgebracht was het weer tijd om wederom een hele dag te reizen richting Tamale. We hadden geen idee hoe laat de bussen zouden vertrekken dus we besloten maar vroeg naar het busstation te gaan om in ieder geval bustickets te hebben. Daar zaten we dan om 7:30 helemaal gereed voor de reis. De bus bleek pas om 10uur te vertrekken, maar we hadden in ieder geval onze tickets. We besloten rustig te blijven zitten. Zoals was te verwachten was er om 10uur geen bus, om 11uur geen bus, om 11.30 geen bus maar om 12uur kwam hij dan eindelijk. Helaas bleek het een bus vol muskieten te zijn maar ook daar kunnen we tegenwoordig tegen. We hebben met de hele bus een soort van muziekstuk zitten klappen om de muskieten uit te roeien, weer een andere manier van bezig zijn. We hadden goede hoop vroeg in Tamale te arriveren maar toen de motor na 3 uur reizen begon te pruttelen begon die hoop een beetje weg te vliegen. Na een uur te hebben gewacht was het allemaal weer gefixt en konden we weer verder met ons muziekstuk. Je moet alleen nooit te vroeg je hart op halen want rond 19:30 begon de bus weer te pruttelen en was het tijd om in de middle of nowhere de bus weer even stop te zetten. Gelukkig werd vrij snel besloten maar gewoon met een pruttelende motor door te rijden. Om 20:30 kwamen we dan eindelijk in Tamale aan.

Vrijdags hebben we lekker rustig aan gedaan. Beetje aan het bijkomen geweest van het reizen en zaterdag hebben we de bus weer terug gepakt. Voordat het zover was hebben we eerst afscheid genomen van Inge en Irene. Erg vreemd om ons te realiseren dat zij gewoon bijna naar huis gingen en dat wij hier nog een tijdje blijven.

Nu zitten we weer in Gushegu en zijn we weer lekker aan de slag. We zijn van de week op een nieuwe afdeling begonnen: The Out Patient Department (soort huisartsenpost en Spoed Eisende Hulp in 1) en we hebben het er helemaal naar ons zin. We zijn inmiddels gepromoveerd tot de dressing doctors. Ja, wondjes inpakken leren we hier wel. Daarnaast zijn we druk bezig met het uitvoeren van andere vaardigheden. We hebben helemaal ons plekje op de OPD gevonden.
Binnen Project Share zijn er ook wat updates.

Afgelopen week zijn er twee nieuwe meiden gearriveerd. Marlinde en Iris. Zij zullen hier hun laatste praktijkstage van hun verpleegkunde opleiding gaan doen. Komende drie maanden komen zij het team versterken.

Binnen het Nutrition Centre zijn we bezig met het organiseren van een bijeenkomst met vrouwen die er opgenomen zijn geweest en die er nu zitten om een driedaagse cursus te geven over het gebruik van soya bonen. Hiervoor word een iemand van buiten het project ingehuurd. Dit project is onderdeel van het doel om het kennisniveau van de vrouwen over voeding te verhogen zodat ondervoeding verminderd kan worden. Nienke en ik hebben ook een opdracht voor school afgerond. We hebben voorlichtingsmateriaal ontworpen voor de vrouwen die ontslagen zijn uit het nutrition centre. Nienke is nu 1 vrouw aan het trainen die het voorlichtingsmateriaal gebruikt in haar wijk. In drie dagen tijd heeft is ze bij vijftig huizen langs gegaan om voor te lichten over goede voeding en ondervoeding. Wij zijn echt super trots op haar! Als we nog meer vrouwen vinden die zo enthousiast zijn als zij zal binnen afzienbare tijd het heel district hebben gehoord over goede voeding en ondervoeding

Van de week zijn ze ook begonnen met het renoveren van de kerk. Het ziet er al erg goed uit. Het begint nu op een echte kerk te lijken. Erg mooi om dat te zien. Daarnaast zijn ze momenteel bezig met het opzetten van een vrouwenbijeenkomst in de kerk. We vinden dit erg bijzonder. De eerste bijeenkomst is ondertussen geweest en hier hebben we verhalen mogen horen die je anders niet snel te weten komt. Zo vertelde een vrouw die ook voor ons werkt dat anderen tegen haar zeggen dat ze alleen maar een christen is zodat ze voor de blanken kan werken en dan geld kan verdienen. En een andere vrouw vertelde dat de volwassen kinderen van haar man, het voedsel wat zij kookt niet willen eten omdat ze christen is. Haar man vroeg haar om dan maar naar de kerk te gaan maar ook de Moslim rituelen uit te voeren. Maar zij zei dat ze maar 1 God kan dienen en dat ze Christen is. We willen jullie ook oproepen om voor deze vrouwen te bidden en dat we ze mogen bemoedigen.

Well, we zijn dus weer drukjes bezig en de taken beginnen zich weer redelijk op te stapelen.
Nou, genoeg voor nu!

Heel veel liefs vanuit een steeds warmer worden Ghana!