Scratching Nurses

Lieve allemaal,

Ten eerste allemaal nog de beste wensen voor dit jaar!

Om te beginnen zullen we nog even wat vertellen over ons kerstweekend. De andere vier uit Tamale waren naar Gushegu gekomen om kerst met ons te vieren. Een erg geslaagd weekend. We hebben een goede tijd met elkaar gehad. 1e kerstdag hadden we eerst kerst in de kerk. Na de dienst gingen we eten met alle gemeenteleden. Erg speciaal. ’s Middags hebben we Ligretto gespeeld. Dit spel maakt ons allemaal nogal fanatiek. Op een gegeven moment kwam Nelleke toch maar even kijken wat er allemaal gebeurde in ons huis. Ze hoorde voornamelijk Irene en Nienke vrij hard gillen en schreeuwen en dacht dat er op z’n minst een aantal slangen in het huis moesten zitten. Dit was dus niet het geval. ’s Avonds hadden we het kerstdiner. Al met al was het wel vreemd om kerst in Ghana door te brengen. 2e kerstdag hebben we allemaal rustig doorgebracht. Iedereen ging een beetje zijn eigen gang. Echt heerlijk. Maandags gingen de anderen weer naar huis. Ons achterlatend met een beetje een kater na het geslaagde weekend.

In het ziekenhuis was het die week erg rustig, weinig patiënten, weinig personeel. Al met al weinig te doen. We zijn toen trouwens ook gestart op een nieuwe afdeling. Nienke loopt momenteel stage op de Male/Female ward en Femke zit op de Pediatric ward.

Donderdags is Femke met de nachtbus naar Tamale gegaan. Nienke kwam vrijdags. We gingen het oud en nieuw weekend met de anderen doorbrengen in Bolgatanga, in het noorden van Ghana. Nienke was te laat voor de gewone bus waardoor ze gedwongen was te komen met de TroTro. Ook weer een ervaring. In Bolgatanga zijn we gelijk naar het hotel gegaan waar we gewoon een rustig middagje hebben doorgebracht. ’s Avonds hebben we gezellig met zn allen gegeten en een drankje gedaan. Vreemde manier om oud en nieuw te vieren. Vreemd of niet, we hebben een super leuke avond gehad.

Zaterdags zijn we op culture tocht gegaan. Irene en ik gingen op pad naar het taxistation om twee taxi’s te charteren om ons de hele dag rond te rijden. Na wat onderhandeld te hebben hadden we twee taxichauffeurs bereid gevonden. Femke heeft besloten dat afdingen en onderhandelen maar haar pakkie aan moest worden. Ze vertrouwde de onderhandelcapaciteiten van de anderen niet zo. Toen iedereen was gearriveerd zijn we de taxi’s ingesprongen en gingen we op pad naar het Pikworo Slave Camp. Hier kregen we een rondleiding door het hele kamp. Na het Slave Camp gingen we op pad naar the Crocodile Pond in Paga. Nadat we een kip hadden gekocht die vervolgens opgegeten zou worden door een krokodil mochten we het park betreden. Eerst zijn we allemaal met de kroko op de foto gegaan. Ons hart ging toch wel iets sneller kloppen toen bleek dat we zn staart moesten vasthouden. Gelukkig zijn we er zonder kleerscheuren van afgekomen. Vervolgens werd ons geshowd hoe het kippetje werd opgegeten. Na de crocodile pond zijn we naar de grens met Burkina Faso gegaan. We wilden daar graag wat foto’s maken. Wij een hokje in om te vragen of we foto’s mochten maken maar toen bleek dat Inge al foto’s had gemaakt. Daarna mochten wij niet meer helaas. Jaap probeerden zijn charmes nog in de strijd te gooien maar de grensbewaker bleek er toch niet gevoelig voor. Misschien had toch een van de vrouwen die taak beter op haar kunnen nemen. Ten slotte wilden we nog naar Sirigu gaan, een bekende pottenbakkerij. Dat bleek vrij ver uit de route te zijn. De chauffeurs wilden ons wel brengen maar wel tegen vergoeding. Femke probeerde haar onderhandelskills weer in de strijd te gooien maar deze keer zwichtten de taxichauffeurs helaas niet. Femke gaf ook niet toe dus uiteindelijk werd het plan om naar Sirigu te gaan maar opgegeven. Gelukkig was iedereen het er mee eens ;)! Toen hebben we Paga Pia’s Palace maar bezocht.
Daarna zijn we richting het nieuwe hotel gegaan. Echt een super hotel. Grote mangobomen, lekkere relaxstoelen, goede hotelkamers. De rest van de middag lekker rustig aan gedaan.

Zondag leek het een beetje alsof we op tienerkamp waren. Irene en Nienke begonnen met het ludieke idee om de spullen van Jaap en Inge hun kamer naar buiten te halen. Zodoende lagen de dekens, de klamboe etc allemaal buiten. Dit konden we natuurlijk niet over onze kant laten gaan. Jaap, Lize, Irene en Nienke gingen ’s middags naar de Tongo Hills. Inge en Femke sloegen toen hun slag om de kamer van Nienke en Lize helemaal overhoop te halen. Of beter gezegd, helemaal leeg te halen. De Tongo Hills was trouwens ook nog een hele ervaring. De taxi ging kapot en de chauffeur zei dat we wel konden lopen want het was niet ver. Vijf kilometer door heuvels om 1 uur ‘s middags in de brandende zon is dan op zich toch wel heel erg ver!!! Toen we uiteindelijk bij toeristen informatiepunt kwamen waren we helemaal uitgeput. Ons water was op en we waren moe. We besloten rustig te wachten tot dat er een busje de berg weer af zou gaan en ons naar Bolgatanga konden brengen. Jaap Willem is toen naar een huis gelopen waar een mooie pick up voor de deur stond. Deze mensen waren zo ontzettend vriendelijk dat ze ons allemaal binnen lieten, eten voor ons gingen maken en ons de gelegenheid gaven nog de bezienswaardigheden te bezoeken en brachten ons daarna naar de grote weg waar we zo een taxi naar Bolgatanga konden krijgen. Zo bijzonder hoe gastvrij de mensen hier zijn! Bij het afscheid werd Nienke nog uitgenodigd om samen met Femke een groot feest in maart bij hen in Accra te gaan vieren.
Maandag ochtend gingen we weer naar huis toe. Om kwart voor 6 ging de wekker en om half 7 zaten we in de bus terug naar Tamale. Helaas waren we een beetje te laat waardoor we geen zitplekken meer hadden, althans geen stoelen. Jaap en Femke zaten op de motorkap, Inge had een stoel en de anderen zaten op de grond achterin de bus. In Tamale aangekomen gingen we lekker ontbijten en daarna met de anderen mee naar Vittin want daar zouden we nog een nachtje slapen. ’s Middags werd besloten nog maar even een grap met Irene uit te halen, dus werd haar bed uit elkaar gehaald. En de onderdelen buiten gezet. Toen ze erachter kwam besloten Irene en Femke het bed maar buiten onder de waslijn neer te zetten en een nacht buiten te slapen onder de Ghanese sterrenhemel. Erg mooi maar wel erg koud. Nadat de anderen nog probeerden ons te laten schrikken, wat natuurlijk niet lukte, probeerden we te slapen, wat ondanks allerlei geluiden nog redelijk lukte. ’s Ochtends werden we bijna opgegeten door wilde honden, maar gelukkig joeg Effo, hun waakhond de andere honden weg.

Dinsdags gingen we weer naar huis toe, althans, dat was de planning maar het liep allemaal net even wat anders. Nadat we de buskaartjes hadden gekocht gingen we nog even brunchen met Jaap en Irene. Daarna was het tijd voor afscheid en gingen we naar het busstation. Om half 1 had de bus moeten vertrekken en toen om er om half 4 nog geen bus was gaven we het wachten maar op en besloten we nog maar een nacht bij de anderen door te brengen. Toen we het terrein af liepen reed onze hospital car achter ons met de directeur van het ziekenhuis er in. We vroegen hem of hij ons even in town kon afzetten en dat wilde hij wel. We moesten daar nog even wat boodschapjes doen, hij wilde wel even op ons wachten en dan afzetten bij de anderen. Toen we de boodschappen binnen hadden besloot hij dat het nog wel gezellig was om even een drankje te doen. Zo gezegd zo gedaan. 10 minuten later zaten we alle drie aan een biertje. Best een ervaring, want hoe vaak zit je nu met de directeur van een ziekenhuis een biertje te drinken?! Daarna heeft hij ons helemaal de bush in gereden en ons bij de anderen afgezet.
Woensdags hebben we wederom een poging gewaagd om naar huis te gaan en deze keer hebben we het wachten niet opgegeven. Om kwart over 12 zaten we op het busstation. Na een hele middag in de zinderende hitte op ons krantje te hebben gezeten kwam uiteindelijk om kwart over 5 de bus aangereden. We konden eindelijk naar huis toe. Zonder problemen kwamen we om 21uur in Gushegu aan. Na een korte wandeling waren we eindelijk weer thuis.

Helaas hebben we beide aan dit tripje wat muggenbulten overgehouden. Er zit een beestje in het huis van de anderen die ons flink te grazen heeft genomen. We hadden beiden minstens 50 muggenbulten op elk been. Met een kort rekensommetje komen we dan uit op minsten 100 muggenbulten. Dit zorgde voor veel krabben en heel erg afzien. Maar we hebben het maar in het hokje karaktervorming gestopt. Gelukkig is de jeuk nu voorbij.

Femke is afgelopen weekend wederom ziek geweest wat Nienke weer hartstikke trots maakte op haar eigen lichaam: ‘Ik ben toch zo blij, mijn lichaam is zo sterk’. Tja, dat laten we verder maar in het midden. We dachten even dat het malaria was maar na een bloedtest in het ziekenhuis bleek dat niet het geval te zijn. De medicijnen die ze nu slikt slaan gelukkig goed aan en ze is daardoor alweer aan de betere hand.

Vorige week hebben we ook wat tijd in onze opdrachten kunnen stoppen. Die beginnen ook steeds meer vorm te krijgen.

Well, voordat het nog veel langer word gaan we hier maar weer stoppen!

Heel veel liefs van ons