Here we are again!

Lieve allemaal!!!

Het is even geleden maar dan heb je ook wat om naar uit te kijken zeggen we maar. Daarom hierbij weer even een update op onze blog! Gewoon omdat het zo lang gelden is en gewoon omdat het kan.

Twee weken geleden zijn we met Rachel verhuisd naar ons eigen huisje. Ook in dit huis zijn we weer voorzien van een keuken, douche en toilet. We moeten nu wel ons eigen eten koken. Dit resulteert in dagelijks pasta met een tomatensausje. Gelukkig krijgen we ook kookles van onze collega’s uit het ziekenhuis zodat we de Ghanese gerechten ook zelf kunnen bereiden. Het eerste wat we hebben geleerd is Riceball with Groundnutsoup. Dus bereid jullie maar vast voor op het eten van Ghanese gerechten wat dit kunnen we namelijk ook in Nederland bereiden!

We zijn inmiddels ook van afdeling in het ziekenhuis geswitched. Femke heeft de taak van Nienke overgenomen op de Maternity Ward en Nienke maakt de Pediatric Ward momenteel onveilig. Nienke heeft op de Maternity ward, aan het eind van haar periode daar nog wel wat bevallingen gezien. Helaas waren het allemaal bijzondere bevallingen met niet altijd een even goede afloop. De eerste bevalling was een veel te vroeg geboren kindje. Het meisje leefde nog wel toen ze werd geboren maar we hadden weinig hoop voor haar. Het frustrerende in dit geval is dat ze in het ziekenhuis twee couveuses hebben staan maar ze daar nog niet voor getraind zijn. Niemand weet dus hoe ze werken. Wij hebben nog een poging gewaagd en geprobeerd een handleiding te downloaden van het internet maar dat is helaas niet gelukt. Deze situaties maken het werken hier wel eens moeilijk. Maar met de middelen die we wel hebben proberen we ons werk dan zo goed mogelijk te doen. Femke heeft er inmiddels ook een paar bevallingen op zitten. Voor de duidelijkheid: ze is niet zelf bevallen hoor. Vorige week waren er twee moeilijke gevallen. Beide keren hadden de kindjes het niet overleeft. Woensdag heeft Femke haar eerste bevalling zelf gedaan. Ze voelt zich net zelf de trotse moeder. Het voelt goed om het ook op deze manier mee te mogen maken!

Zoals iedere maandag zijn we vorige week maandag ook weer naar het Nutrition Centre geweest. De kinderen werden gewogen en gelukkig konden we er een aantal weer naar huis sturen. Waaronder het vriendinnetje van Femke, Jamilla. Ook was er net een nieuwe vrouw binnen gekomen. Zij vertelde ons een zeer schokkend verhaal. Ze was met haar twee kinderen gekomen maar ze vertelde dat ze in totaal zeven kinderen had. De andere vijf zijn allemaal overleden. Een aantal daarvan zijn aan ondervoeding overleden. En nu kwam ze met haar twee andere kinderen waarvan de oudste van drie jaar ondervoed is. Het babytje gelukkig niet. Deze situatie geeft wel weer de ernst van ondervoeding weer. En het is niet eens zozeer dat het aan te weinig voedsel ligt want dat is hier op de meeste plaatsen wel. Maar het is vooral gebrek aan kennis over wat je kinderen moet voeden. Wij zijn nu hard aan het nadenken of we hier wat met onze meesterproef voor kunnen doen.
Ook zijn er de afgelopen weken onderhandelingen geweest met een extra nutritionist voor dit disctrict. Het district, het ziekenhuis en Project Share zijn nu samen verantwoordelijk voor het betalen van deze nutritionist. Maar het is voor het nutrition centre hopelijk echt een vooruitgang. Het betekent dat we meer kennis krijgen en dat we iemand in kunnen schakelen voor de moeilijke gevallen. Want die lijken er wel steeds meer te komen. Maar ook hierin proberen we wat we kunnen en laten we de rest aan God over.

Twee weken geleden was ook een vreemde week. Rachel en Femke hebben van zaterdag tot woensdag last gehad van diarree en waren praktisch aan het bed en aan het toilet gekluisterd. Scorelijsten zijn bijgehouden. En tot overmaat van ramp kreeg Femke daar boven op nog eens Malaria. Dit uitte zich onder andere in vreselijke hoofdpijn en gewrichtspijn. Femke is weer helemaal de oude maar Rachel is inmiddels weer ziek. Nienke voelt zich nog steeds goed. Het is overigens wel apart dat Rachel en Femke allebei ziek geworden zijn, zij slikken namelijk samen alle vitaminepillen die er bestaan in tegenstelling tot Nienke die de hele dag leeft op haar snoepverslaving!

Qua stage gaat ook alles zijn gangetje. Onze docent vindt dat we goude ideeën hebben voor onze toetsen en dat we echt op HBO-niveau zitten. We kunnen dan nu echt gaan starten met alles.

Afgelopen weekend hebben we de andere vier uit Tamale op bezoek gehad. Een super weekend gehad met zn allen. Vrijdag arriveerden ze hier aan het eind van de middag. Na gezellig bijgepraat te hebben doken we ons bed in. Zaterdag hebben we ze rondgeleid door Gushegu. We voelden ons super trots op ‘ons dorp’ en zo werd voor ons zelf ook weer bevestigd dat dit wel echt ons plekje is nu. In het Nutrition Centre werden onze ogen wel weer geopend door de vragen die ze aan ons stelden. We realiseerden ons echt weer hoe schrijnend de situaties hier soms kunnen zijn. Maar hebben daardoor wel weer echt door waarom we hier zijn en wat we hier doen. ’s Middags werden we voorgesteld aan ons diner: twee lieve witte donzige konijntjes genaamd Miene en Chino. Onder het toeziend oog van ons allemaal werden ze gevangen en uiteindelijk geslacht. Erg interessant om een rabbit van binnen te zien. Zo hebben we ook weer onze anatomieles gehad. Na deze ceremonie hebben we creatieve therapie van Nelleke gehad namelijk pepernoten maken met z’n allen. Ook weer erg gezellig! Na een filmpje was het dan tijd om Miene en Chino op te gaan eten. Erg lekker. Jaap en Femke hebben zich gewaagd aan een stukje nier en lever. Het was te doen maar niet voor herhaling vatbaar. Na het diner kwam de creatieve kant in onze gasten naar boven. Ze gingen namelijk sprookjes uitspelen met Hawa en Salma, waar een stukje creatieve therapie al niet goed voor kan zijn. Zondagnacht hebben we met z’n allen de bus terug gepakt naar Tamale. Nienke en ik reisden mee om ons visum te gaan verlengen en om de nodige boodschappen in te slaan. Maandagavond zijn we nog weer met z’n allen uit eten geweest. Bepakt en beladen zijn we dinsdag weer teruggereisd. Na een vlotte reis kwamen we weer veilig aan in Gushegu. ’s Avonds kwam Sinterklaas ook hier zijn cadeautjes nog even afleveren. Nienke is verblijd met een super hippe broodtrommel en Femke heeft mooie rode slippers en rode oorbellen gekregen. Kan ze die eindelijk ook weer dragen.

Misschien ook nog even een leuk weetje. We zijn nu echt van seizoen gewisseld wat betekend dat de nachten echt koud worden (tussen de 20 en 25 graden). Nienke heeft inmiddels haar slaapzak tevoorschijn gehaald. Overdag is het daarentegen erg heet en volgens onze collega's in het ziekenhuis moeten we ons voorbereiden op het ergste, het gaat namelijk nog veel erger worden. We wachten het af.

Zo, dit was het weer voor nu!

Heel veel liefs van ons en tot snel!

Foto’s: http://picasaweb.google.nl/fwheutink