Groeten uit de rimboe!

Ga er even lekker voor zitten want vorige week hebben we weer flink wat avonturen meegemaakt die we graag met jullie willen delen.

Vorige week maandag zijn we afgereisd naar Tamale om de andere vier met een bezoekje te vereren. Om 2:45uur ging onze wekker om vervolgens om 3:30 uur het huis te verlaten met zaklamp in de aanslag. De bus zou rond vier uur vertrekken maar dat moet je hier maar ruim nemen. We ploften op een bankje neer en langzaamaan drupten onze medereizigers ook binnen. Althans binnen, ze ploften bij ons neer op het bankje in de openlucht. Uiteindelijk konden we dan om 5:00 uur aan ons avontuur beginnen. Na 4,5 uur te hebben gehobbeld over de Ghanese zandwegen, gevochten te hebben met elkaar wie er naast de ontzettend gespierde man op de hoek mocht zitten kwamen we eindelijk Tamale binnen. Taxichauffeurs sprongen gelijk op ons af of we vervoer nodig hadden, maar we moesten nog exercizen (ja, we weten het, fout gespeld) dus besloten we te lopen. Na onze tijd te hebben gevuld met ditjes en datjes konden we rond 13:00uur de anderen dan eindelijk weer ontmoeten. Wat een ontzettend spannende ontknoping had moeten worden werd toch wel een beetje een flop. In plaats van te fietsen besloten de anderen een taxi te nemen op het terrein van het ziekenhuis. Daar ging ons spannende plan om ze eens goed te pakken te nemen. Uit pure wanhoop zijn we maar op ze afgerend en werd het een iets minder spannende ontknoping. ’s Avonds zijn we gezellig met z’n allen uit eten geweest en hebben we veel lol met elkaar gehad. Na een nacht wakker te hebben gelegen door ontzettende hitte, geen stroom, muskietennetten die eigenlijk te klein zijn, heel veel insecten en veel geluiden was het alweer tijd om de anderen te verlaten. Nadat we nog even wat inkopen gedaan, want dat was het tweede doel van het tripje: chocoladepasta, snoep, koek en pindakaas kopen, hebben we de middagbus weer teruggepakt. We waren en zijn ontzettend blij om weer hier in Gushegu te zijn. We merkten dat dit toch echt wel ons thuis is geworden de afgelopen weken. Het voelde dan ook echt als thuiskomen.

Woensdag en donderdag was het weer tijd voor stagelopen in het ziekenhuis. Ook hier merken we dat we steeds meer ons plekje vinden. We hebben veel lol met alle medewerkers in het ziekenhuis. Naast veel lol word er ook nog wat gewerkt. Helaas heeft Nienke nog steeds geen bevalling gezien, maar ze houdt de moed er in. Ze heeft inmiddels wel gecontroleerd hoeveel centimeter ontsluiting een vrouw had. Een hele ervaring. Femke is inmiddels gepromoveerd tot de Canula-Queen. Ze is de hele dag door infuusnaaldjes aan het prikken. De tel is ze inmiddels kwijt geraakt. Bij elk geval word ze er bij geroepen om het naaldje te prikken. Het aanhangen van de infuusvloeistof laat ze dan natuurlijk aan haar assistent over. Althans, de assistent rukt de zak uit haar handen omdat dat geen taak is voor een verpleegkundige. Ze is er over aan het nadenken een eigen consultuurtje te gaan invoeren voor het prikken van infusen. Iedereen krijgt er hier immers een.

Vrijdag hoorden we officieel ook stage te lopen maar dat liep even wat anders. We hadden te horen gekregen dat we dit weekend in ons adoptiedorp zouden bivakkeren. We leefden nog steeds in de illusie dat we samen zouden gaan, maar Rahman en Nelleke hebben ons snel wakker gemaakt uit die droom en vertelden ons dat we allebei naar ons een eigen dorp zouden gaan. We gingen niet stage lopen maar cadeaus kopen voor onze hostfamily. Nadat we de rijst, vis, maggie, suiker, melk, thee en brood hadden ingeslagen, ons laatste middagmaal van Nelleke op hadden en onze tassen hadden gepakt was het tijd om ons huis achter ons te laten en ons terug te trekken in de rimboe. Lootjes werden getrokken voor wie naar welk dorp zou gaan. Nienke trok (Yi Shellangyuli) Yishelanyili en Femke trok Yiborigu. Met de fietsen op het dak van de auto gebonden werden we afgezet bij het dorp. Het avontuur was begonnen.

Femke: Ik werd eerst bij een boom neergezet om te wachten op de chief. Toen hij thuis kwam werden de cadeaus overhandigd en kwam mijn vertaler, Abdulaih bij me. Een hele opluchting eerlijk gezegd. Niet weten wat er over je gezegd word en niet verstaan wat er aan je word gevraagd is erg lastig. Ook werd mij een nieuwe naam gegeven: “ Pumaaya” en dat betekend comfort. Na toe gekeken te hebben hoe de vrouwen aan het werk waren, ik mocht namelijk niet meehelpen, heeft Abdulaih me een rondleiding gegeven door het dorp. Bij thuiskomst werd er mij een kip cadeau gedaan. Nadat ik hem gekeurd had, dat is hier de gewoonte denk ik, werd de kip bereid voor het eten. Water werd voor me warm gemaakt en toen kon ik een lekkere bucketshower nemen. Toen ik weer buiten kwam was het donker en was het eten klaar. Tizet met soup en kip, voor de mensen die het nog niet weten, tizet is nou niet echt mijn lievelingsgerecht. Gelukkig viel het mee. Daarna was het bedtijd. Ik had me voorbereid op een nacht op de grond, maar Abdulaih kwam zijn matras brengen. Toch niet helemaal op de grond. Bescheiden als ik ben heb ik geprobeerd het af te wijzen, maar hij stond er op dat ik het zou gaan gebruiken en dat ik mijn eigen muskietennet in de verpakking liet en zijne zou gebruiken. Het was een erg warme nacht met weinig slaap. Zaterdag ochtend werd ik om 5:15 gewekt. Water was inmiddels al weer voor me opgewarmd dus ik kon gelijk lekker wassen en aankleden. Buitengekomen was de thee al voor me klaargemaakt. Dat mocht ik alleen in mijn kamer gaan opdrinken en ik mocht er lekker brood bij eten. Toen ik buiten kwam werd mij gevraagd wanneer ik mijn ontbijt wilde. Ik dacht het net op te hebben maar er bleek nog meer te komen: een pan vol rijst met een soort van pepersaus en vis. De vorige avond was gevraagd of ik ook pepers at en moedig als ik was zei ik dat ik alles zou proberen. Misschien had ik dat toch wat minder enthousiast moeten zeggen. Het was namelijk erg heet kan ik vertellen. Na de ontbijt 2 was het tijd voor mij om richting Nutrition Centre te gaan. De dorpelingen vroeg meerdere keren of ik wel terug kwam. Onderweg ontmoette ik Nienke en hebben we even heerlijk kunnen bijbeppen. Nadat we ons ding hadden gedaan daar was het toch echt weer tijd om terug te gaan naar het dorp. Daar heb ik maïs kolven ontmaïsd.. De blaren stonden op mn duimen maar ik ging moedig door. Tot het niet meer mocht van mijn gastvrouw, ze had namelijk mijn blaren ontdekt. Het werd tijd voor de lunch: Tizet! Daarna was er niet veel meer voor me te doen, dus ben ik maar onder de boom gaan zitten en wat met de kinderen gaan spelen. Aan het eind van de middag gingen we water halen bij de put, toen ik terug kwam was er een andere vertaler. Onderweg vroeg een man me of ik zn nieuwe vrouw wilde worden, dit verzoek heb ik netjes afgewezen. Ondanks de afwijzing kreeg ik toch een kip van hem. Erg vriendelijk. Mijn vertaler heeft me daarna door het dorp geleid om kennis te maken met iedereen. Bij terugkomst waren de vrouwen van mijn huis al aan het koken en werd ik weer op mijn stoel gezet. Er werd gelijk weer water voor me warm gemaakt. Heerlijk na een warme dag. Op het moment dat ik wilde gaan wassen kwam er nog bezoek. Ze hadden wederom cadeaus voor me: 2 kippen. Ik vrees dat er nu geen levende kip meer rondloopt in Yiborigu. Na het wassen kon ik gaan eten onder de sterrenhemel: Tizet! Dit keer bleven de schalen binnenstromen, alle dorpelingen kwamen tizet voor me brengen, met kip. Na me hier doorheen geworsteld te hebben was het weer tijd om te gaan slapen. Ik was rustig mijn boekje aan het lezen viel er ineens een kakkerlak op me. Zonder te gillen heb ik hem vermoord maar echt comfortabel voelde ik me niet meer. Ik was blij dat het weer ochtend was. Na eerst mijn brood met thee te hebben gehad, vervolgens weer een pan rijst was het tijd om afscheid te nemen van iedereen! Mijn fiets werd nog even afgestoft, bagage werd voor me naar buiten gedragen en toen kon ik gaan. Al met al enerverende dagen. Helaas is het erg lastig om te beschrijven wat we allemaal in de dorpen hebben meegemaakt maar hierbij toch een impressie.

Nienke: Ik heb een soortgelijk verhaal als Femke. Het is heel apart om zo twee dagen in een dorp mee te maken. Als eerste kreeg ik een naam van mijn gastheer. Napari is het geworden wat betekent: zus van een tweeling. Ik ben er niet achter gekomen waarom ik deze naam heb gekregen . Mijn vertaler kwam ‘s middags om half vijf. Tot die tijd heb ik ergens onder een boom gezeten met 15 kinderen om me heen. Toen mijn vertaler kwam heb ik met hem bij de vrouwen gekeken naar het koken. Nadat ik op mijn kamer mocht eten, wat hier een hele eer is, en de rest buiten hadden gegeten heb ik een hele leuke avond gehad. Ondertussen had zich bij mijn vertaler nog een jongen gevoegd die Engels sprak. Zittend op bed van maiskolven onder de sterrenhemel heb ik super leuk met hen gekletst. De volgende dag begon om half zes. Er werd net als bij Femke water voor me warm gemaakt waarmee ik me kon wassen. Het ontbijt werd op mijn kamer geserveerd en daarna ben ik bij de vrouwen gaan zitten en geholpen met pinda’s scheiden van hun omhulsel. Soort van, het koren van het kaf scheiden, alleen dan met pinda’s. Daarna was het tijd om even naar het Nutrition Centre te gaan. Heerlijk om een uurtje met Femke mn ervaringen te delen! Vervolgens heb ik de hele middag onder een boom gezeten met de vrouwen uit het dorp en alle kinderen. En rond twee uur kwamen er wat mannen thuis die gewerkt hadden op de boerderij en kwamen er ook bij zitten. Rond vier uur ben ik met mijn vertaler het hele dorp door geweest om iedereen te groeten. Mijn vertaler legde uit wat ik hier in Ghana kwam doen en dat ik eens in de twee weken even langs zou komen. Iedereen was er super blij mee! Als afscheid kreeg ik zondag van de chief van het dorp een zakje met eieren en van mijn gastgezin kreeg ik een zakje met peulvruchten, 6 yammen(soort grote aardappels), eieren en een levende parelhoen! Het is niet uit te leggen in woorden hoe ik het heb beleefd in het dorpje. Het is een hele ervaring die ik nooit meer zal vergeten! Het vervelende is nu alleen dat er een insect was in het dorp waar ik blijkbaar toch gevoelig voor ben! Ik heb nooit jeukende muggebulten gehad, en nu lijkt het alsof ik de waterpokken heb! En ik wordt gek van al die jeuk! Ik voel me gezegend dat ik dit nog nooit eerder heb meegemaakt. Maar ook dit gaat wel voorbij en de muggen hier in Gushegu hebben gelukkig nog geen vat op mij gekregen.

Bij thuiskomt hadden we het rijk voor ons alleen. De rest verbleef een aantal dagen in Tamale. Heerlijk ontspannend hebben we deze dag doorgebracht!
Vol energie kijken we uit naar een nieuwe week boordevol nieuwe avonturen!

Heel veel liefs van ons!!!!!