The "Working" Nurses

Hierbij dan weer een update van al onze ervaringen. En het waren er veel deze week kunnen we zeggen!

Afgelopen woensdag begon onze stage dan echt. Althans, dat was de bedoeling. We arriveerden keurig om 7:20uur in het ziekenhuis. Toen kwamen we er gelijk weer achter dat het typisch Nederlands is om op tijd of te vroeg op afspraken te komen. Op enkele uitzonderingen na natuurlijk. Er was nog geen kip te bekennen in het ziekenhuis dus besloten we nog even buiten te wachten. Uiteindelijk kwam daar de receptionist. Na hem bestookt te hebben met vragen zei hij dat het het beste was als we gewoon naar onze afdelingen gingen. De weg werd ons vriendelijk uitgelegd en toen kwam het moment dat de wegen van ons zich scheidden. Erg vreemd om na 3 weken vol continue samen te zijn geweest verschillende wegen in te slaan. Na een dikke knuffel was er dan geen ontkomen meer aan. Nienke sloeg af naar de Maternity ward en Femke liep nog even wat verder naar de Male/Female ward.
Nienke kon gelijk aan de slag. Althans, soort van. De verloskundige (Vida) had de hele nacht gewerkt en wilde zich eerst even opfrissen. De vraag of Nienke wat op de afdeling kon doen zorgde voor een lachstuip bij Vida. Alle bevallingen waren immers die nacht al gebeurt. Uiteindelijk ging Nienke maar met Vida mee naar huis. Daar werd ze met een fotoboek en wat sap op de bank gedropt terwijl er weer zo’n ‘goede’ Ghanese film aan stond.
Bij Femke ging het nog weer anders. De deur van de afdeling was op slot. Dit gebeurt hier namelijk buiten de bezoektijden om. Femke stond rustig te wachten terwijl er steeds meer omstanders kwamen om op de deur te slaan. Uiteindelijk kwam er een verpleegkundige aan. Dit ging met niet al te veel vaart. De deur werd open gedaan en Femke was in de volle overtuiging lekker aan de slag te gaan. Niets bleek minder waar. Achter de balie zat het afdelingshoofd. Snel werd duidelijk gemaakt dat ze niet aan de slag kon zonder introductiebrief of introductie van de Matron. Ze vriendelijk verzocht dat eerst te regelen en dan terug te komen. Zo gezegd zo gedaan. Femke ging terug naar de receptionist na een conversatie waarin veel handen en voeten werden gebruikt mocht ze plaatsnemen in de wachtkamer van de Matron. Daar zat ze dan om 7:45 uur. De wachtkamer kan trouwens beter getypeerd worden als opslagplaats voor dossiers. Het lijkt een totale chaos, maar na enige observatie concludeerde Femke toch dat er toch wel zeker een bepaalde vorm van systematiek in zit. Al zijn we er nog niet achter wat voor systeem dat precies is. De receptionist zei dat de matron er rond 8 uur zou zijn. Toen ze om 8:15 nog zat te wachten besloot ze om om half 9 te bellen als de matron nog niet gearriveerd was. De receptionist kwam nog even langs en vroeg of ze nog steeds zat te wachten. Dat was inderdaad het geval. Toen zei hij dat de matron er tussen 8 en 9 kon zijn. Nog maar even wachten dus. Om kwart voor 9 arriveerde de matron. Tot volle verbazing van Femke mocht eerst iemand anders binnen komen. Dat bleek een of andere planner te zijn. Logisch dat hij voor ging. Om 9 uur was het dan eindelijk tijd voor Femke. Al snel werd duidelijk dat er eerst een introductiebrief moest zijn vanuit project share. Voor hetzelfde geld waren we twee spionnen. Afgesproken werd dat de brief ’s middags zou worden langs gebracht en dat we dan donderdag aan de slag konden gaan. Toen vroeg de Matron waar Nienke was. Die was dus al aan de slag. Nou dat was helemaal uit den boze. Femke moest haar maar snel van de afdeling gaan halen en de brief gaan regelen.
Zo gezegd, zo gedaan. Om half 10 stonden we buiten. We besloten een colaatje te gaan drinken. Hadden we wel verdiend na zo’n intensieve dag. Bij onze stamkroeg kwamen we Hamdia tegen (leidster van het Nutrition Centre). Zij was onderweg naar de naamceremonie van haar neefje. Nieuwsgierig en benieuwd als we waren vroegen we of we mee konden. Nou dat werd een tocht van bijna een half uur, door de zinderende hitte. Uiteindelijk kwamen we er dan aan. Toen stond de volgende teleurstelling voor de deur. De naamceremonie zou pas de dag er na zijn. Tja, daar sta je dan met lege handen. Na de tocht terug te hebben gemaakt besloten we naar huis te gaan. Daar werd snel de brief gemaakt en zo konden we ’s middags naar het ziekenhuis. Alles werd geregeld.

Donderdag konden we dan echt aan de slag. Na een introductie van de superintendent werden we weer van elkaar gescheiden om echt aan het werk te gaan. Nienke heeft nog steeds haar eerste bevalling niet mee gemaakt en dat begint toch wel te frustreren. Maar de moed word niet opgegeven. Nienke’s mobiele nummer zwerft nu door het ziekenhuis zodat ze gebeld kan worden zodra er enigszins actie op haar afdeling begint te komen.
Femke heeft zowaar haar eerste infuus geprikt en die zat nog goed ook en daarnaast een katheter verwijderd. Maar daar is ook alles mee gezegd. Voor de rest komen we de dagen grotendeels zittend door. Een bizarre ervaring als we dit vergelijken met het hollen en rennen in de Nederlandse ziekenhuizen. Maar we weten eerlijk gezegd nog niet wat beter is.

Vrijdag zijn we uit het ziekenhuis door gegaan naar het Nutrition Centre. We gingen hier heen om een bij een 3 jarig meisje een neus-maagsonde in te brengen. Helaas bleek ze er zo slecht aan toe te zijn dat we besloten haar dit niet meer aan te doen. De behandeling werd stop gezet. Dit was voor ons allemaal een zeer emotionele ervaring. Uiteindelijk is de moeder met het kindje naar huis gegaan zodat ze daar rustig kon sterven. We willen jullie vragen of jullie het Nutrition Centre in jullie gebed mee willen nemen.

Gisteren hebben we onze eerste Ghanese bruiloft bijgewoond. De ervaringen stapelen zich hier nogal op. Na ruim anderhalf uur te hebben gewacht op de bruid, een zenuwachtige bruidegom geobserveerd te hebben, een gillend kind vanwege Femke haar blanke huid, vier keer van plek te zijn gewisseld en een officiële begroeting aan de Chief van het dorp van de bruidegom, begon de dienst. Halverwege werden we uit het publiek gehaald omdat bleek dat wij bij de eregasten behoorden. Daar gingen we dan met ons stoeltje. Na ruim twee uur in de zinderende hitte gezeten te hebben gingen we het dorp in om te eten. Eerst werd ons fufu met soup geserveerd, ook werd een kratje cola en fanta gebracht. HEERLIJK! Rahman en Nelleke waarschuwden ons niet te veel te eten omdat er meer zou volgen. Dat gebeurde ook. Het volgende was namelijk de bruiloftsmaaltijd. Heerlijke rijst. Vervolgens hebben we het bruidspaar begroet en zijn we naar huis gegaan. Om 20:15 had iedereen zijn bedje gevonden na deze slopende dag.

Vanmorgen zijn we weer in de kerk geweest en vanmiddag hebben we twee uur gewandeld met Rachel. Erg vermoeiend. Tijdens onze 5 minuten durende rustpauze, voor het geval gedacht worden dat we alleen maar gerust hebben, kwam een Ghanees van middelbare leeftijd ons beroven van onze zuurverdiende snoepjes. Vervolgens begon hij te smeken om water maar Nienke was zo gefrustreerd dat haar snoepjes werden gestolen onder haar toezicht dat ze weigerde hem nog meer te geven. Uiteindelijk gaf hij het op! Toen begon de weg terug. Na een uitputtende tocht kwamen we weer aan bij de fietsen en konden we ons weer naar huis begeven. Daar zitten we nu een indrukwekkende week te overdenken en zijn we ons aan het voorbereiden op de komende week.

By the way, ons huisje is bijna af. De fel gele muren zijn toch wat minder fel geworden. Dit leidt tot vreugde bij Rachel. Het lijkt er op dat we volgend weekend over kunnen gaan.

Nog even dit, onze excuses voor onze lange blogs, maar we maken gewoon erg veel mee!

Genoeg voor nu! Tot snel!

A lot of love from us