Shaking Nurses

Afgelopen donderdag ging om zes uur de wekker! Na twee nachten in een prachtig hotel, voor afrikaanse begrippen, moesten we ons nestje verlaten. Om kwart voor zeven stonden we bepakt en bezakt buiten. Twee gingen een taxi halen en de rest bleef bij de baggage. De eerste taxi wilde ons niet meer mee nemen nadat hij al onze baggage en blanke huidjes hadden gezien en wij niet meer dan de afgesproken vier cedi wilden betalen. Hij liep terug naar de auto en scheurde letterlijk het terrein af. Gelukkig waren er twee andere taxi’s die ons wel wilden. We moesten ons letterlijk naar binnen proppen in het kleine autootje met koffers en backpacken op schoot. Best wel een avontuur kunnen we zeggen. Om tien over zeven kwamen we ‘veilig’ bij het busstation aan. De bagage werd uit de auto gegooid. De volgende helper kwam er al weer aan om de bagage naar het ‘perron’ te rijden. Erg handig, dat scheelde ons weer wat klotsende oksels. Op de buskaartjes stond dat we om 8uur zouden vertrekken, maar zoals we al een beetje aan het leren zijn gaat het hier in Afrika net wat anders. We waren dus vrij vroeg aanwezig op het busstation dus hebben wij ons maar even voorbereid op een lange busreis. Dit deden wij door genoeg water in te slaan, crackers te kopen en brood te halen dat zelfs gesneden werd voor ons! Voordat we vertrokken hebben we ook nog maar wat van onze favoriete drankjes gehaald: cola. Dit keer helaas niet in een glazen flesje van 300 ml. Jammer! Na een ontzettend valse gitaar geleend te hebben, wat meegezongen te hebben met de gospel muziek die werd gedraaid kwam uiteindelijk rond 10 uur de bus. Een hele opluchting. Als je dan denkt dat we konden vertrekken heb je het mis. De bagage was al tot twee keer toe verplaatst en die moest ook in de bus gepropt worden. Het was letterlijk proppen. Ook dat ging op de Afrikaans manier. Alle mannelijke reizigers stonden er om heen, de een schreeuwde nog harder dan de ander maar uiteindelijk gebeurde er vrij weinig. We zaten met zn zessen vol verbazing, rustig op onze koffers zittend, toe te kijken hoe hier de zaakjes worden geregeld. Of juist niet. Uiteindelijk was ook de bus tot de nok toe gevuld, echt alles kan hier gewoon! Goed, dan ga je er natuurlijk van uit dat je kan gaan vertrekken, maar ook dat was nog niet het geval. Er werd weer het een en ander gediscussieerd maar waar dat over ging konden we niet volgen. We zijn maar gewoon rustig op ons plekje gaan zitten wachten. Dat kunnen we immers nu al aardig goed. Uiteindelijk startte de bus en konden we eindelijk aan onze lange reis gaan beginnen. Eerst hebben we er een uur over gedaan om accra uit te komen. Vervolgens waren er een soort van wegwerkzaamheden. Hier hebben we onze eerste bijna dood ervaring gehad! Er zaten zulke diepe gaten in de weg dat Femke letterlijk uit haar stoel werd geslingerd en de bus om de tien seconden 180 graden draaide in de zin van kantelen! Alle ghanezen hebben ons uitgelachen omdat wij zo bang waren! Het is dus gewoon de normaalste zaak van de wereld. Dit werd ons later ook haarfijn door Mary uitgelegd die het schaamrood op haar wangen had omdat ze met zo’n stelletje op reis was. In de bus hebben we 13,5 uur naast dezelfde persoon gezeten. Dit omdat Femke en Jaap Willem elkaar gevonden hebben, Irene en Nienke samen zo goed kunnen chillen en Inge en Lize elkaars mp3’s hebben afgedraaid. Een hoop gezelligheid dus in de bus. Dit tot weerzin van de Afrikanen. Alle moppen zijn verteld maar die willen we jullie natuurlijk niet onthouden! Hier volgt de top 6:

1. Knock Knock. Who’s there? Marry! Marry who? Marry Christmas!!!!!!!!
2. Knock Knock.. Who’s there? Conny! Conny who? Connyveer!!!!!
3. komt een pyromaan bij een wegrestaurant……………….. Weg Restaurant!!!!!!!
4. komt de politie bij een weeshuis; zegtie weg wezen!
5. Gooit een man een brief door de bus, zegt de buschauffeur, He!
6. Er staan zes mensen op de bus te wachten. Zeg de buschauffeur, he kom eens van de bus af!

We moeten ook eerlijk bekennen dat dit de enige moppen waren omdat we de echte sterke willen bewaren voor de andere momenten.

Voor Ghanese begrippen praten we ook erg veel. Bij de eerste busstop viel een Ghanese vrouw tegen Femke uit omdat Femke haar een kopstoot gaf. Dit ging helemaal perongeluk. Er werd netjes excuses aangeboden maar de vrouw wilde er maar niet naar luisteren omdat wij, volgens haar, zoveel aan het praten zijn de hele tijd. Hier zijn wij het natuurlijk niet mee eens. Later kregen ook Nienke en Irene een reprimande. Ze waren gezellig aan het keutelen en aan het lachen. Ineens werden Irene haar haren er uit getrokken met de tekst: You laugh so much. Daarna werden de hoofden van Nienke en Irene tegen elkaar gegooid omdat ze zoveel aan het praten waren. We hopen dat dit geen blijvende schade zal geven. We zullen jullie op de hoogte houden!

Oke, zoals jullie lezen, het niveau in Ghana ligt erg hoog. Maar dit komt nog niet eens in de buurt van Ghanese films. Nederlandse films zijn slecht, maar dit is nog veel erger! Alles is horror, iedereen wordt doodgeschoten of gestoken, in elke scene wordt of gejankt of geschreeuwd en er komt erg veel magie in de films voor. Eigenlijk een soort van slecht Harry Potter. Maar dan echt veel slechter. Ons humeur was na 13 uur hetzelfde genre films dan ook wel een beetje minder.
Verder is het wel heel gezellig.

Mary is onze 23 jarige Ghanese gids. Zij is de vrouw van een Nederlander waarbij JW, Lize , Irene en Inge gaan wonen. Zij leert ons alles wat we over Ghana moeten weten en wij leren haar hoe de Nederlandse dames zijn. Hilarisch! Ze zegt om het uur; oow you are fun! En dan schud ze nog maar eens met haar hoofd.

Wat trouwens in accra echt super vet is. Iedereen lijkt daar wel christen te zijn! Overal schallen de opwekkingnummers uit de speakers en op elke auto of gebouw staat wel iets over God. Wij voelen ons dus helemaal op ons gemak wanneer wij de Engelse nummers heerlijk mee kunnen zingen!

Woensdag liepen we na het avondeten terug naar ons hotel. Terwijl we liepen hoorden we een kerkdienst. We vroegen Mary of het ‘normaal’ en oke was als we daar even binnen zouden lopen. Verlegen schoven we in de achterste rijen van de kerk. Er waren ongeveer 30 mensen. Prachtig wat zingen en bidden zij met hart en ziel! Na een paar minuten werden wij naar voren gevraagd. We moesten ons allemaal even voorstellen en daarna werd er voor ons gebeden en gingen alle mensen ons zegenen. Dit was echt te bijzonder. Ze gingen niet om de beurt maar iedereen ging door elkaar heen. En met zoveel passie! Wat een gastvrijheid! Na de dienst wilden ze onze telefoonnummers hebben. Dat blijkt hier de normaalste zaak van de wereld te zijn. Je hebt even een ‘smalltalk’ met iemand en dan wissel je telefoonnummers uit. JW heeft hier al de meeste vrienden gemaakt. Hij smst er lekker op los met Dika. Er zijn al lijsten in de maak wie aan het eind van de stageperiode de meeste Ghanese vrienden heeft gescoord. Een hele concurentiestrijd kunnen we vertellen.

Het was ook nog een heel avontuur om donderdag van het busstation in Tamale naar ons onderkomen voor die nacht te komen. We kwamen aan op het busstation. De sleutel was nog niet uit het contact of iedereen stond al op. Het was echt even een complete chaos. Hier gooiden wij ons nieuwe aangeleerde gedrag wederom in de strijd. Gewoon rustig blijven zitten en wachten. Dit kwam ons goed uit. We waren allemaal erg moe. Uiteindelijk was er dan voor ons ook plek om op te staan en onze spullen te verzamelen. Na een kwartiertje ofzo hadden we alle spullen bij elkaar en kon de jacht naar twee taxi’s weer geopend worden. Dit lieten we maar aan Mary over. Ze was flink aan het onderhandelen en uiteindelijk had ze er twee aan de haak. De auto’s werden weer volgepropt en we konden op weg gaan, naar het onbekende. Eerst hadden we nog een stukje verharde weg, maar daarna kwamen we al snel op de weg naar Mary’s huis terecht. In het donker leek het of we naar het eind van de wereld reden. Na gehobbel en gesteun werden we uit de taxi gegooid bij een van de buren van Mary omdat we het laatste stuk lopend moesten doen. Er lag te veel water voor de taxi’s. We gingen op weg met een zaklamp en alle bagage. Het leek een toch van een half uur en uiteindelijk, nadat we allemaal natte voeten hadden gekregen, behalve Jaap Willem, onze muscleman, en nadat Lize en Inge bijna kopje onder waren geweest bereikten we het huis. We kregen op dat moment best wel medelijden met de andere vier dat ze daar terecht waren gekomen. Om 00:00 kregen we nog een Ghanese warme maaltijd, maar hier hadden we allemaal niet heel veel trek meer in. Tot slot werd er nog een douche genomen. Althans douche, het werd een bucket shower: 1 grote emmer met water en met een klein bakje water over je heen gooien. Een ervaring op zich. We waren allang blij dat we iets opgefrist waren. Rond 3:00 uur gingen de laatste lichten uit.
Dit (donderdagnacht) was voorlopig de laatste nacht met zn zessen. We gaan de andere vier wel missen. Het schept heel veel als je zo’n avontuur en alle indrukken met elkaar beleeft. De dag erna zouden onze wegen zich toch echt gaan scheiden. Gelukkig mogen we van Mary zo vaak als we willen naar Tamale gaan. Moeten we ons ondanks alles toch wel netjes gedragen hebben, anders krijg je niet zo’n uitnodiging natuurlijk!

Vrijdag werden we opgehaald door Rahman. We zouden rond 11uur bellen om een tijd af te spreken. Uiteindelijk werden we om 10 uur gebeld dat we rond 12 uur bij de weg zouden worden opgepikt. We gingen onze spullen pakken, nog even rustig wat zitten met elkaar omdat het echt te heet is om veel te doen. Maar, omdat het in Afrika allemaal wat anders loopt, ging het deze keer ook niet volgens planning. We stonden rond half 12 bepakt en beladen klaar om naar de weg te gaan. Opeens begint er een telefoon te rinkelen: Femke’s hypermoderne Ghanese toestel! Het was Rahman met de boodschap dat de auto kapot was en dat het nog wel even kon duren. Hij zou contact opnemen als de auto het weer deed. We hebben de spullen weer neergezet en zijn rustig gaan zitten. We hebben de tijd gedood door lootjes te trekken voor Sinterklaas, dit zullen we dit jaar vieren met Mary and Josephine en de andere vier, daarnaast hebben we veel muziek geluisterd, liedjes geleerd van Mary and Jo. Nogmaals ons galgenmaal met de andere vier gehad en we zijn nog competenter geworden in onze nieuwste competentie: WACHTEN! Ook werd er door JW en Nienke wat gefrisbee’d (ofzo) maar al snel werd de conclusie getrokken dat het daar te warm voor was en dat we gewoon beter rustig kunnen gaan zitten en wachten. Rond twee uur werd Femke het wachten toch een klein beetje zat en vroeg ze zich af of er contact opgenomen moest worden met Rahman, maar Nienke zei dat we gewoon moesten afwachten.

Uiteindelijk besloten we om ’s middags nog maar even met de anderen Tamale in te trekken want ook nieuw aangeleerde competenties kunnen soms gaan vervelen. Na veel discussie besloten we onze bagage mee te nemen en die te droppen bij de mensen waar we de avond er voor ook uit de taxi’s gestapt waren. De bagage was verdeeld en zo gingen we op weg. De tocht duurde nu maar 5 minuutjes, misschien ligt het aan het daglicht. Jaap-Willem en Femke kwamen er het eerst aan. De emmers werden met water gevuld zodat we onze voeten konden wassen. Toen kreeg Femke een baby’tje in het oog en kreeg het in de armen geduwd na lief te hebben geglimlacht. Toen bleek dat haar voeten nog niet schoon waren dus begon de moeder van het kindje haar voeten te wassen. Een hele aparte evaring, aldus Femke. Toen iedereen was gearriveerd kon het zwaarste deel van de tocht beginnen. Dit houdt in dat we door de zinderende hitte, in de vol brandende zon, over open velden richting de weg moesten gaan lopen. Niet echt een pleziertje. Uiteindelijk hebben we het al puffend en steunend bereikt, snel twee taxi’s aan de haak geslagen. Voor 20 euro cent maakten we een tocht van 5 minuten. Toen zijn we het eerste café in gedoken voor wederom een colaatje uit een glazen 300 ml flesje. Erg lekker. Uiteindelijk werden we rond half 6 door Rahman opgepikt. Hebben we onze spullen gehaald, afscheid genomen van de andere zes en even een hapje gegeten. Daarna begon de reis naar Gushegu. Echt een avontuur! Het eerste stuk van de weg was geasfalteerd maar daarna gingen we off-road. Super cool. Totdat Nienke het niet meer trok de laatste 100 meter. Ze trok steeds witter weg. Thuis gekomen spuugde ze alles eruit. Femke heeft haar nursing skills in de strijd gegooid door goed over de rug van Nienke te wrijven. Wat een verpleegkundige interventie.

Inmiddels is het zondag. We konden lekker uitslapen en dat is echt een zegen! We zijn hier echt helemaal kapot! Uitslapen is hier tot een uurtje of acht. Maar we lagen er gisteren al wel om negen uur in. Om half tien zijn we naar de kerk gegaan. De kerk heeft ‘ officieel’ ongeveer zeven leden. Vandaag waren er wel veel mensen, ongeveer 20 kinderen en 15 volwassenen. Ze zingen hier in het Dagbani, de spreektaal in deze buurt. Wij kunnen dat nog niet maar zijn wel van plan wat liedjes en makkelijke zinnen te gaan leren. Verder zit er ongeveer dezelfde structuur in de dienst als in Nederland. Na kerktijd hebben we wat gegeten en hebben we verder een relaxte zondag gehad!
We zijn benieuwd hoe het bij jullie in Nederland gaat! Wij moeten stoppen, worden verplicht door Hawa en Salma om 123 kiekeboe te gaan spelen! (Verstoppertje)

Nog even een laatste melding. We hebben net onze eerste (en waarschijnlijk de laatste) Afrikaanse regenbui gehad. Met fikse onweer. De stroom viel zelfs uit. Maar Nienke was gelukkig niet bang! Gewoon omdat het Afrika is. Femke durft in eens af te wassen, we zijn niet meer bang voor kleine beestjes. Zelfs de kikkers, salamanders en gekko’s lopen om ons heen zonder angsten van onze kant, gewoon omdat het Afrika is!

Goed dit was het echt!

Heel veel liefs!

Femke en Nienke